دام بلا

لرستان:
تا حلقه ی گیسوی تو چون دام بلا بود
اقبال دلم رهرو افتاده زپا بود
از هجر تو نبض از نوسان رفته وقلبم
چون کودک افسرده واز دایه جدا بود 
یاقوت لبت جام شرابست چه دانی
بر تشنه لبان جرعه ز آن قوت روا بود 
 بیهوده سپردم به رهت گوهر اشکم 
گویی به ترازوی نگاهت مطلا بود
 تا شمع دل افتاد چو پروانه پریدی
این آتش یک سویه ز آغاز خطا بود