نکند....

فکر من این است ای دوست
برای چه آمدم
برای دیدن شبنمِ صبح گاهی
برای نوازش باد
لالایی باران
نه من برای چیز دیگر آمدم
تو بگو‌....
من برای جار زدن عشق میان کوچه تنهایی
برای تحقیر مرگ...
نکند اشتباه امدم
نکند مرگ پایان این آغاز است
نکند مرگ آغازی بی پایان است
نکند عشق در این راه بشود بی بال و پر
نکند عشق یوسف بشود
در چاه دل من...
نکند بی هدف به پایان برسم
نکند به پایان برسم و بفهم..
زندگی همان عشقی بود که هدر رفت..
زندگی کوچی بود که نکردم ز این شهر
زندگی نگاه پدرم بود که نیست
نکند روز حساب،حسابم‌ را برسند
نکند نامه اعمال خودم را...
خطی خطی یا که فقط سیاه کردم...
نکند با۹/۵۰تجدید بشوم
و نگاهم به ۵۰/نمره خدا است
نکند حبس ابد بخورم در خودم
نکند روح مرا به عشق تبعید کنند..
نکند برای هیچ،به هیچ محکوم بشوم
نکند شک بکنم به شک های خودم
نکند گیر دهم به خدایی که هست
نکند از بقیه در کفر جلوتر بزنم..
نکند گور کن شهر...
عاشق گور بشود
نکند دل من ز دیدن تو سیر شود
نکند شعر من به شِر تبدیل شود
نکند شعر مرا تحسین بکنند
نکند با همه دنیا،در جنگم
نکند صلح ترین جنگ دنیا اینجاست
نکند جنگ بشود،در دل تو گم بشم
نکند اخر شب غم فراری بشود
نکند غم برود،من تنها بشوم
نکند که نکند من دیوانه بشوم
نکند من خوابم همه بیدارند
پس اگر بیدارند..
منم،مست در این خواب بدم
پس چرا همشان خاموش اند
نکند زنده بودن به این خاموشیت..
اگر این همه شرط یعنی حیات
پس بگذارد مرده بمانم
که شرف بالاست در این مرده بودن...
و در این شهر مرده بودن جرم است
و تو باید زنده ترین مرده در این شهر باشی
نکند له بشود عشق میان این شهر
نکند جرم بشود عشق در میان کور ها
نکند شعر من بی پایان است..
نکند شعر مرا خدا نمره دهد
و خدایا...
بنده تو لنگ آن ۵۰/ نمره است
برای قبولی در عشق.....