مثنوی ۷۰من

گر که این من من زمن گردد جدا من ما شوم چون من من گشت از منها جدا تنها شوم ای من من از چه من من میکنی خارم مکن من ز من من کردنت منها و و غم یارم مکن گوهر زات من از من من نمودن کم عیار گشت ومن زین منایاب غنی از آفت و شد سر بدار من بخلوت پرسم از من تاشوم آگه ز من ای من بامن عدو من کی شوم عاری ز من من من ازمن این من من کاهد ارزاقم همی زین منی کش من چومثقالی ز من کاهد دمی با دو صد من من بدم سودی نشد آید ولی من کنار این دوصدمن گشتم اینسان منجلی با دو ده من ا نگبین و نیم من مشک ختن من تحمل میکنم من را که یابم خویشتن راز من شد فاش از این من من من وای من من فرو ریزد ز من من بی سر وسودا چومن اختری از من به قوس گنبدی پیدا نشد وین من من زره ای از من شدن والا نشد بس که از من من نمودن من شکایت کرده ام حس این من من چه سنگینی کند بر گرده ام من به ناچار از من من میکشم دستان خود فارغ از من من کنم پیدا سر و سامان خود من چو نتوانم زنم قلاده بر من من ز من مثنوی گفتم هویدا شد در آن هفتاد من