تا به كي

جانا بيا بِنماي رُخ ، پنهان بماني تا به كيِ

اي دل فريبِ بي نشان ،اين بي نشاني تا به كِي

آتش به جانم كرده اي ، جانم به لب آورده اي

دائم به پشت پرده اي ،گو لَن تراني تا به كِي

اي دل ز دست سوزِ او، وز ناوَك دلدوز او

وز عشوه ي جانسوز او ،ايمن بماني تا به كِي

اين مست و لول باده را ، اين بر زمين افتاده را

دين و دل از كف داده را ،‌ نامهرباني تا به كِي

بي جلوه اي از روي او، بي نَفحه اي از كوي او

بي حلقه اي از موي او ، اين زندگاني تا به كِي

من راهيِ ميخانه ام  ، گفتند من ديوانه ام

فارغ ز دام و دانه ام ، عشق نهاني تا به كِي

از عشقِ او دَم ميزنم ، ميخانه بر هم ميزنم

عاقل ترين عاقل منم ، ديوانه خواني تا به كِي

(ميثاق) را جُستي اگر ، وي را بگو بس كن دِگر 

اي بلبلِ خونين جگر،‌ بلبل زباني تا به كِي

فرشاد زرين قلمي (ميثاق) 15/6/1390‌