بهانه

آرامستان چشمانم را، به خاطر بیاور
و شقیقه های نقره ای باغ،  در براخای مهتاب

. 

. 

. 
چند پیراهن قهوه تا برفریزان آغوشت  مانده؟
چمدان را باز میکنم
حواس ساعتها بهم میریزد،،
در نبض کال پاییز فرو میروم
و گلهای زرد وحشی  را در ترانه های موسمی جا میگذارم

من از کوچ آهنی سرخ آمده ام
و برای آبی بودنت، بهانه ها آوردم..