حانیه2

شعر و باران و شب و شمع و شراب
رمز و راز در شبه زلف سیاهت دارند
سبزه و پیچک و برگش به مهمانی دشت گلنار
شرم ز پیدایی خود ، وقت حضورت دارند
صخره و کوه که صلابت به وجودش معناست
ترس از خاری و سستی به رویایی با برق نگاهت دارند
چشمه و شبنم و اشک اند که به پاکی همه جا مغرورند
همه دم یاد ز آیینه آن صافی قلبت که صد بار حسادت دارند
عشق  مهتاب به  ستاره که نقشیست به نقاشی این بوم سپهر
نور و رخشش در آفتاب حضورت ز تلائلو ، به هنگام طلوعت دارند
رنگ قلب و سر و احساس من و شوق به بزم قدحت
سرخیش مستی عشق است که پیمانه ای از لعل لبانت دارند