فانی یار

.

خورشید بامداد گریبان شب درید
ازدامن افق ولی اندوه می دمید
مفتون با وفا غم سودوزیان نداشت
فانی یار در کف بهتر زجان نداشت
هنگامه ای بپاست به گودال خون فشان
فرزانه ای بجاست به چنگال سفله گان
محکوم آن نطام فرو مایه ی یزید
انسان راستین است آزادگی گزید
بازخم بیشماری که میخورد در جدال
می کرد استغاثه بدرگاه ذوالجلال
من راضی از رضای توام ترک جان کنم
تسلیم امر گشتم وطا عت به آن کنم
تاناله اش مباد بلرزد دل خسان
یکباره می کشندش بی شرم کر کسان
.
دشمن اگرچه کشت نامت نامت منور است
     او تا ابد ذلیل و پلید و محقر   است