آه واره1

-هان! چه خبر؟!

-هیچ!

نه خوشایند خبری، که شاید گفت!...

به فلاکت دوچرخه ای دارد،

 و خیابانی ،در رهنِ بیگانگان،

کودکانش را به دندان گرفته-از بیمِ دیوسیرتانِ زشت رو-

و زنش را، زندانبان ست.

خشکه نانی را به سق می کشد

و با بغض ، فرو می دهد

، تا شبانگاهان، بالا بیاورد

هزاران دردِ نگفته را-از آنچه آدمش خوانده ای-

و چنینش پست، می خواهند!

هیهات! هیهات!

واژه های زیبای تو را-بر باد می دهد انسان-

،آنسان کبود و سرد،

که یخ واژه ی سکوت را، نیز، نمی شکند!...

-بس است این واژه های رسوایی!

حرفِ دیگری نیست؟!

- آرامِ خاطرت را، آری!

هنوز، چشمانش را ، به تو دوخته

هنوز، در آرزوی باران است

هنوز...

دلش، برای باغچه، می سوزد!