دلبر

درودها بانو ذوالفقاری،

سروده ای دلنشین بود. با توجه به درخواست نقد شما چند نکته تقدیم می کنم:
۱- از نقاط قوت این سروده اینه که مصرع اول با حضور "غوغا کن" قدرتمند و دلچسبه.
۲- حضور "تو" در مصرع دوم که به نظر میرسه به جبر وزنه، کمی از بلاغت کلام کاسته. البته با توجه به توانایی های شاعر معلومه که به راحتی قابل اصلاحه.
۳- بیت آخر هم بسیار دلنشینه اما زبانش یکدست نیست به دلیل حضور کلمات امروزی و کهنی مثل "بی هوا"، "جانانم"، دست کم" و شیدا. این عدم یکدستی زبان شاید عیب نباشه و نوعی سبْک هم به حساب بیاد اما تا جاییکه مثل مصرع آخر بیش از اندازه توی ذوق نزنه.
۴- نوع شعر هم رباعی نیست چون از وزن رباعی پیروی نمیکنه.
امیدوارم نکات ناجیز فوق، کمک کننده باشه و جسارت تلقی نشه.
مانا بمانید.