معما

هرنفس دل زلبت بوسه تمنا می کرد
شکرین کام خود از گفتن حلوامی کرد
طفل دل روز وشب اندرطلب گوهر جان 
دیده از اشک روان غیرت دریا می کرد
کی زعیسی خبری بود وزغاذراثری
آن زمانی که لبت کار مسیحا میکرد
بی جهت عشق نشد صدرنشین دل وجان
که درآن آینه حُسن توتماشا می کرد
نه زمیخانه سُخن بود نه از کعبه ودیر
که دل از بهر غمت خانه مُهیا می کرد
کفرزُلفت نه همین عقل ودل ودین می برد
حلقه در پای دوصد سلسله شیدا میکرد
همه منظوردل از منظره روی تو بود
گرهوای چمن وگردش صحرا میکرد
شب دی جومرا بود امید سحری 
گرصبا جلوه در آن زُلف سمن سا می کرد
تاهمچو #ذکاوت شدم از سردهانش آگاه 
کاش از یک سخنی حل معما میکرد