یه مرگ تارِتدریجی

یه فنجون قهوۀ تلخ و یه احساسِ پشیمونی
یه پاکت دود بیهوده یه بستر چشم بارونی
یه دنیا فکرِ بی ربط و یه قلب تنگ آزرده
یه طاق کهنۀ چرکین یه قدِ خُردِ تا خورده
شده میراث من ازتو شده پسماند تو درمن
شبیهِ فایل ویروسی که باید پاک بشه حتما
یه دستِ بستۀ خالی یه دستِ از ستم بسته
یه مرگ تارِ تدریجی یه روح از ریا خسته
یه دفترشعر تب کرده به یاد آدمی مجهول
یه سازِ کهنۀ بادی  با یه آهنگ نا معقول 
همه دارن بِهِم میگن دیگه بس کن وفاداری
تواین دنیای وانفسا آخه تا کی خود آزاری
یادت رفته چقد حرمت برای خاطرت دادم
چه راحت گولِتو خوردم ، تویِ دامِ توافتادم
دیگه دلگیرم ازعشقت دیگه از چشمم افتادی
 واسه اینکه بِهِم عمقِ جهنم رو نشون دادی 
حالا دنیا برام بی تو قشنگ ومهربون میشه
اگه زخمی ازت مونده بدون استخون میشه