گفتی نیست

گفتی نیست" ولی هست! ،دلی زندانی
و وجودی، در اسارت ابدی
و کماکان در من ،بهترین زندانبان، که خداوند مرا حبسِ ماهش کرده.
-با نُتِ شلاقش "نفسی هست"
"دلی هست"
ولی صبری نیست
تا که با کاسه ی آن
جان به جانبخش دهم
منِ بی جان اکنون
چندسالیست...
زخم  شلاقش را
بر تن زخمی خود
می ستایم...
یک طرف شوق و سماء
سوی دیگر حزنیست
حزن دلتنگیِ دلتگیهایم....
چه کنم با دل خود
شرمسار دل خونین خودم
که سر مصلحت و جا آوردنِ آداب و رسوم!!!
راه دل را بندم؟!
یا که راه نَفَسش را گیرم؟!
یا که
در گوشه ی زندانِ مُطلّای زمان
پنهان کنمش؟!!!
دل بیچاره را
به کوری بزنم؟
و حاشا بکنم؟!!!
اینک اما...
این دل محزونم
فرصت شادی  مهر
از برم میگیرد...
شانه هایم 
خسته
و دلم
کهکشانی حسرت!
و یقینم این است:
بی حضور مِهرش
تباه خواهم شد....