محبت

ناشناسی ست پس پنجره ام
میشناسم او را
اندکی انسان است
و سر انجامِ هوایش عشق است
می شناسم اورا
میرود راه میزند حرف چو من
چه تفاوت داریم؟
پنجره بگشاییم
و سلامی بکنیم
از چه دوریم از هم؟
از چه گوییم که او کیست؟ کجاست؟
ما همه انسانیم
عشق را عقل را می دانیم
از چه بی باور و شکاک شدیم؟
پنجره بگشاییم
دو پر باز محبت را پیوند زنیم
و به پرواز در اییم
در پس پرده ی دنیای حقیر