من بر آن رایحه ی روحِ تو عادت دارم
من به دستان ِ دلت قفلِ رضایت دارم
من ز معماریِ کلّ ِ فلک و بام ِ جهان
قوس ِ لبخندِ تو را جمله کفایت دارم
من درین لوثِ زمین ... جَوّ ِ نمورِ خفقان
به تراویدنِ حسّ ِ تو طبابت دارم
من به بودن به همه هستی ِ زیبانقش ات
در دلم در نَفَسم حکّ شده الفت دارم
من ز ژرفای امیدم به نویدِ الله
به دعای نَفَس ِ حقّ ِ تو حاجت دارم
کوهم و ریشه به دریای دلت باورِ من
ز تب ِ آیه ی ( اوتاد ) حکایت دارم
من ازین و من از آن ... جمله ی قاضی صفتان
می گریزم "به نگاهِ تو" طراوت دارم
تو بهارِ منی و عمرِ بهارانم تو
سبزیِ باغِ وجود از تو عمارت دارم
هست دَه عقل به حیرت ز معمّای دلم
من ز تِشرینی ِ ایلول تلاوت دارم ...
رسم ِ دریاداری را تو بخوان از چشمم :
من به آب و نمک ِ عشق سعادت دارم ...
*****
اندیشه مکن بهار شو ریشه بزن
تا وسعتِ آسمانِ جان بیشه بزن
فرهاداثر برای شیرینیِ عشق
بر فهم ِ زمین ِ بی ستون تیشه بزن