برف

گوشه ی چشمم
افتد ناگهان بر پنجره نومید
برف می بارد
همه مردم بدون چتر و کت بیرون
سرما سخت
هوا گرم است
برف ها با تیزی سرما ی سوزان باز
با خورشید افتابی نیرنگ میبارند
هوا روشن ولی تاریک
هواسرد است اما گرم
نفس ها سخت سوزان و
عرق ها همچو ابی روی صورت ها میریزد
نفس از جوی خشم اگین نفرت ها
با خنده برون اید
نگاهی کز درون سینه ی نو مید می اید
پنهان است
بلبلانی کز برای خنده ی گل ها می خواندند
روضه هایی را برای خنده های جیب می خوانند
اشک ها در قالب خنده برون اید
که گر مرغی کند گریه
جزایش خون
در پای بزرگان است
چشم را با اشک
از پنجره بر میکشم نومید
که مه
بر پنجره اید