کودکانه

دوستانِ  گل  که بی ما می روید

شعر می گویید  و تنها می روید

شاعرانِ شعرخوانم خوش گذشت

گَردِ  شادی بر سرِ غمها نشست؟

گِردِ هم بودن  لذیذ و خوب بود؟

بهرِ روشن کردنِ تش چوب بود؟

آن حوالی عاشقی مرغوب بود ؟

سوختن در حسرتِ معشوق بود؟

همچنان  نی بود شاکی از فراق ؟

باز می کوبید عاشق سر به طاق؟

بی وفایی هم به آن سامان رسید؟

کوه و دشتِ تشنه را باران رسید؟

ما که تنها مانده در این سوی باغ

تشنه لب در تابشِ خورشیدِ داغ