نیلوفر مرداب

از میان پنجره ها

خیالم را پرواز می دهم

به سمت و سوی آسمان

آنجا که استجابت دعاهایم را

با مهربانیش پذیراست...

روزهایم را

صبورانه عبور می دهم

از  دقیقه های یک ساعت دیواری...

اما نگاهم

حرف دیگری می زند

و شانه هایم

سنگینی اشکهای دلتنگی را

بر دوش می کشد !

تو درخاطراتم جا گرفته ای

و در دریای چشمانم غلطانی...

نیلوفر قصه هایم

مرداب را  تحمل کن 

آنجا به ناچار ، شکفته می شوی

در میان آبهایی که  راکدند و ناپاک...

سنگدلی پیشۀ بَلَم رانانی شده

 که از  کنارت عبور می کنند

و  تن لطیفت

زخمی دستانشان می شود.

این روزها

 زمین و مرداب مثل هم شده اند !

باور کن که قلب مرا هم شکسته اند

ساحل  نشینانی که از دریا دورند.