رها با اين غزل گفتن , به ريش ظلم ميخندي

نه ارامش , نه آسایش , نه قلب ارزو مندی

نه امیدی به فردایی , نه حتی رنگ لبخندی

به جرم زندگی کردن , به حبس خویش محکومیم

همه از درد پوسیدیم , چه زندانی , عجب بندی

کجای ماجرا هستی , که ماتم را نمی بینی؟

من از هرکس که پرسیدم , ندیدم هیچ خورسندی

تمام درد این عالم , بجانم شعله افکنده

و در این اتش سوزان , شدم مانند اسپندی

غزلهای مرا هرکس , به درک خویش میخواند

یکی گوید که مجنونی , یکی گوید هنر مندی

بخوان هر گونه میخواهی , ولی مفهوم را دریاب

برای گفتن حرفم , زدم هرگونه ترفندی

سخن از درد این مردم , به شعرو نثر میگویم

(رها) با این غزل گفتن , به ریش ظلم میخندی