عقل و دل

پُر از احساسم و عقلم

خجالت میکشد از من

به دل می گوید ای یاغی

  کمی بیرون بیا از تن

 

دلم می خندد و گوید:

مگو جیزی بمون خاموش

تو کی بودی پناه جویی

که دانی قدر یک آغوش

 

 زبانه میکشد آتش

ز امیال هوسبازم

چرا در بازی لذت

همیشه عقل و می بازم

 

اگر عقلم بر آشوبد

دلم را دست اندازد

دلم صد بوسه می گیرد

که عقلم را خجل سازد

 

اگر در جنگ عقل و دل

دلم یکدم شود مغلوب

هزاران لشکر احساس

بشورند و کنند آشوب

 

 زبانه میکشد آتش

ز امیال هوسبازم

چرا در بازی لذت

همیشه عقل و می بازم

 

شبی عقل با دلم میگفت :

"منم رازی درون  دارم

بشرطی با تو می گویم

که نگذاری سرِ کارم

 

مخالف نیستم هرگز

حسودم من در این بازی!

چه میشد جای تو بودم!

که منهم میشدم راضی"

 

 زبانه میکشد آتش

ز امیال هوسبازم

چرا در بازی لذت

همیشه عقل و می بازم