تمنّا

ناگهان ، رنگ تو برگشت و مدارا کردم
باز  با  گریه  و  شعر  از  تو ، تمنّا کردم
مثلِ‌یک کودک ناخواسته سقطم کردی
و چه بی فایده ،این سعی و تقلّا کردم
بارها خواستم  از راهِ تو ، برگردم و دل
باز مانع شد و هی امشب و فردا کردم
همه ی شهر ، برای تو ، «عزیزم»  بودند
من  نفهمیدم و می دیدم و حاشا کردم
که « عزیز دل من » ، تکیه کلامت بوده
دلِ‌من‌خوش‌که‌خودم‌را،به‌دلت‌جاکردم
دیر یازود تومی‌رفتی واین روشن بود
مثل خورشید ، ولی  شاید  و امّا کردم
گفته بودم بکُشم هر که به تو دل بندد
مرده بودم که تو را برد و تماشا کردم؟
هفت‌خطّی‌که تورابرد،خودِشیطان‌بود
ساده لوحانه ، فقط دست دعا وا کردم