غریو ماهتاب

.

دسته ای پروانه دیدم مخملین رنگ و لعاب
در مثل چون پرده‌ی دیبای رومی تاب تاب
.
گفتم ای جان از کجا آیی چنین نرم و لطیف
از چه گشتی نازک و رنگین چونان درّ خوشاب
.
زان میان پروانه‌ای آمد شگفتا در سخن
گفت بنشین تا بگویم شرح عشقی نابِ ناب
.
روزگاری بود خالی از فروغ پاک مهر
ابر غفلت راه می زد بر رسول آفتاب
.
راه بود اما تمام چشم دلها کور کور 
ماه بود اما تمام چشم سرها خواب خواب
.
کینه بود و جنگ بود و بغض خلقی در گلو
ظهر سوزان و تب تمّوز و برق التهاب
.
یک طرف دشتی پر از خاشاک ناکام و لئیم
در مقابل باغی از آلاله هایی کامیاب
.
یک طرف سِیلی ز سربازان سیراب از جنون
سوی دیگر دختران یاس عطشان بهر آب
.
یک طرف دیوی سبک سر تشنه ای بر ملک ری
آن طرف سروی نکو سیرت غریو ماهتاب
.
سرو دلکش از میان باغ می زد داد عشق
ای دریغا از دل سنگین نمی آمد جواب
.
مشعلی سوزان و تیغی تیز در مجموع بود
تا شود ننگین ترین غوغای هستی ارتکاب
.
تا بسوزد از جفا دردانه هایی رنگ رنگ
تا ببُرّد از قفا سروی چنین عالی جناب
.
تیر ها می دوخت یک یک لاله های تشنه را
بادها می کرد در کوچ پرستو ها شتاب
.
شعله ها می سوخت داغی بر شقایق آتشین
ناله ها می ریخت بر او بغض و سوز و التهاب
.
تا نماند دیگر بجز سرو سهی در باغ عشق
سر به سر افتاد در زیر و زبرجد اضطراب
.
آتش آمد حلقه زد بگرفت پیرامون او
غنچه ای شش ماهه زد فریاد کای قوم خراب
.
این منم کوچکترین سرباز باغ معرفت
این منم لرزان ز سوز تشنگی پا در رکاب
.
آمدم تا عشق پاک غنچه را معنا کنم
این منم دارم به مهر عالم آرا انتساب
.
تیر غران در کمان بگرفت جانان را نشان
خشم جوشان از سه سو می داد بر آن انشعاب
.
آمد و بنشست از یک گوش تا گوشی دگر
غنچهٔ ببریده آذین کرد سرو از خون خضاب
.
مشتی از خون لطیف و مخملش فواره وش
زد به روی آسمان تقدیم حیّ مستطاب
.
قطره ای از خون پاکش شهپر جبریل شد
ذکر او آمیخت با ورد و دعای مستجاب
.
از تمام قطره های دیگرش پروانه ها
مست پروازند بر هر غنچه تا روز حساب
.
آتشی افکنده بر جان این حدیث سوزناک
جمله قاصر آمد این محنت نگنجد در کتاب
.
شمع دل می سوزد و ابیات می آید پدید
بر قلم تا بی نهایت شعله دارد بازتاب
.
ای خدایا سوز «ایمان» را پر پروانه کن
یا بگردان گرد آن گل یا بگردان این حجاب
.

.
ایمان ؛ محرم الحرام(مهرماه) ۱۳۹۶