با شهد عشق روی تو تا جوش خُرّمی
خورده ست خون چه غوطه درآغوش خُرّمی
هم آب از اشتیاق شما گشته شعله ور
هم شعله خورده غبطه به پاجوش خُرّمی
اصغر گشوده چشم به میدان کارزار
زینب سپرده گوش به چاووش خُرّمی
افتاده در چه مخمصه ای از شما، ستم
زد تیر اگر چه او به بناگوشِ خُرّمی
قِیلَ ادْخُلُوا الجَحیمَ لَکُمْ ذَلِکَ الجَزَاء
گویند اگر که حرمله ها، کوش خُرّمی؟
روزی ــ نُهُم ــ نَهیم به دل داغ جان ستیز
روزی ــ دَهُم ــ دَهیم به جان نوش خُرّمی
می گوید از فراق شما آب : لَلعَطَش
می یابد از مرام شما توشه خُرّمی
مَن ذَا الّذی یَکُونُ لَنَا النُّورُ بِالهُدَی
داد او به ما به کرب و بلا هوش خُرّمی؟
تَبْکُونَ فِي عَزَاءِ حُسَینٍ إلَی الْأبَد
گیرد مگر به اشکِ رها دوشِ خُرّمی
کلّا لَیُنبَذَنَّ لَفِی النّارِ قَاتِلِیه
هَیهَاتَ أن یَرَوا شده خاموش خُرّمی
یَسْعَی لِأنْ یَکُونَ شَهِیداً لَدَی الحُسَیْن
هر کس که دیده ناب فراروش خُرّمی
خوانده ست کورهرکه گمان کرده مرده عشق
یا هر که گفته: گشت فراموش خُرّمی
بسیارعالی
ماجورباشید