نی نامه ( 2 )
دل اگر نالَد زِ سودای نِی است
نغمه های دل زِ غوغای نِی است
ناله ی نِی مَرهَم است بر داغِ دل
مِی فشانَد دانه ها در باغِ دل
نِی اگر بر جانِ من افتاده است
زان که جانم ناله ها سر داده است
نِی اگر شب ها مرا سوز آوَرَد
کِی شبانگاهِ مرا روز آوَرَد
نِی حریفِ من بُوَد در بزمِ مِی
مِی بشورَد حالِ من در رزمِ نِی
من ندارم همدمی جز نای نِی
تا نشیند لحظه ای بر جای نِی
گر شبم با سوزِ نِی همراه شد
روزِ من با سوزِ نِی بی گاه شد
تا فغانی در نهادِ نِی فتاد
شورِ عشقی در نهادِ مِی نهاد
نِی شرابِ شرِّ آبِ مِی زده است
مِی خراب اندر نهادِ نی زده است
مِی بجوشد از نوای نای نِی
نِی خروشد از سرِ سودای مِی
مِی فکنده آتشی در سر نِی
نِی ندارد چاره ای از شرِّ مِی
مِی دَهَد مستی به جانِ زندگان
نِی زَنَد آتش به جانِ مردگان
عشق اگر سوزَد زِ افغانِ نِی است
مِی اگر جوشَد زِ فرمانِ نِی است
دل اسیرِ ناله ی نِی گشته است
هم چو مستی در پیِ مِی گشته است
دکتر نادر مسلمی ( ن م قطره )
حکیمانه و زیباست