حق من را به خودم پس بدهید

كودك دل گوید :
زندگی ..خاك ..هوا ..حتی نور
همه ی آنچه خدا كرده عطا
حق منست .
حق من را به خودم پس بدهید
تن سالم ..نفسِ عطرآگین
سبزی باغ و چمن ، حق من است
آسمان ، بارش بارانِ مرا پس بدهید
چشمه های پر آب ..
رودِ آرام و روان ..
سبزه زاران كه لمیده ست به دشت
آسمان آبی
و صفای وطنم حق منست
چه شد آن چشمه
كه مهتاب
درآن تن می شست ؟
شادمانی مرا پس بدهید !
بگذارید بروید گل بابونه ی دشت
تا تناول بكند پروانه
من به این خاك تعلق دارم
وبه دریائی كه
سرش از عشق به ساحل كوبد
یا همین حوض حیاط
كه درآن ماهی آزاد شناور باشد
معرفت یكرنگی است
من به آواز و پر چلچله ایمان دارم
مُردم از این همه تكلیف ،
كه بردوش من است !
(تو بگو شاعر اشعار دَری !
تا به كی بی خبری ؟ )