ﻧَﻔَﺴَﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﺍﺯ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽِ ﯾﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﻜﻮﺕ
ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﻏﺮﯾﺐ
ﺯﯾﺮِ ﺷﻼﻕِ ﻫﯿﺎﻫﻮﯼِ ﺳﯿﺎﻩ
ﺑﯽ ﺳﺒﺐ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﺩ .
***
ﻧَﻔَﺴَﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺪﻭﺩِ ﻏﺒﺎﺭ
ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ
ﺑﺎ ﻧَﻔَﺲِ ﻫﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺭﻭﯼِ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ.
***
ﻧَﻔَﺴَﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﻣﺜﻞِ ﻓﻜﺮﯼ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼِ ﺁﺑﺴﺘﻦِ ﯾﻚ ﺷﻌﺮِ ﺟﺪﯾﺪ
اﺯ ﻧﯿﺎﺳﻮﺩﻥِ ﺩﺭﺩ
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪ .
***
ﻧَﻔَﺴَﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭﻓﻠﺴﻔﻪ ﯼِ ﻧﻮﺭِ ﺯﻣﺎﻥ ﻏﻮﻃﻪ ﻭﺭﯼ
ﻭ ﻣﻦ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ
ﺭﻭﺑﺮﻭﯼِ ﻫﻤﻪ ﯼِ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎ
ﺯﯾﺮِ ﺑﺎﺭﺍﻥِ ﻏﻤﻢ
ﭘﺎﯾﯿﺰﻡ.
***
ﻧَﻔَﺴَﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ.
ﻟﺤﻈﻪ ﯼِ ﺧﺎﻣﻮﺷﯿﺴﺖ.
ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﯼِ ﺗﻠﺦ ؟
ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺴّﯿﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﻧﻈﻢ ﺗَﻨَﻢ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﺳﺖ؟
***
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ
ﻛﺎﺵ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻐﻤﻪ ﯼِ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽِ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﻡ
ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﺩ
ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ
ﺍﺯ ﺳَﺮِ ﺩﻝ ﺭﺣﻤﯽ
ﺳﺎﺩﻩ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﻧﺪ.
***
ﺻﺒﺮ ﻛﻦ .
ﺻﺒﺮ ﻛﻦ .
ﯾﻚ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺪ.
ﻣﯽ ﺭﺳﻢ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ :
ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺼﻠﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼِ ﺳﺎﻝ
ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺯِ ﭘُﺮ ﺍﺯ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ
ﺭﻫﮕﺬﺭ،
ﮔﻤﺸﺪﻩ ، ﯾﻚ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﻮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ؟
ﻧَﻔَﺴَﻢ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ
ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻛﻪ ﻧﻔﺲ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﻧﻔﺲ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﻧﯿﺴﺖ
.