شعر را باید چو مروارید عشق تقدیم به حناب دکتر معاف دوست عزیز

بزم رویا های زیبایش کنی

نگذری آسان ازآن چون رهگذر

بلکه با احساس خودیارش کنی

بزم عشق است نه تندیس هواست

جلوه است آن به که تیمارش کنی

عندلیب روح وجان است این ندیم

گرچه در خواب است بیدارش کنی

بگذری با ذورق او در خیال

ژرف دل پوئ و در پایش کنی

صبح جان است خلوت این آشنا

گر که خوانی محو دیذارش کنی

کاروان روح و عسق این نسیم

نور جان است به که سرشارش کنی

از جهان رفتند آن یاران عشق

نی شود دیگر که  پیدایش کنی

در دل هر شعر رنجی جان فزاست

خون فشان است گر که رسوایش کنی

عندلیبان را چه می پرسی زدل

آسمان است گر که مینایش کنی

چون که خواهی عشق را بینی سزاست

گر دلت یابی و بینایش کنی

آتش است این زورق دل بی شکیب

دام عشق است به که بردارش کنی

با بیدل تو بس سخن گوید زعشق

 حیدری جان شعر را باید که بسیارش کنی