زندگی

زندگی در گذرگاه عبور چشمی است منتظر
دیریست که مرده ام در قابی خاک گرفته 
دست مرگ چنبره زده بر هذیانهای پوچ گذشته
وعده ها را به سیلاب چشمانم بسپار 
تا از ته نشین مرداب خاطرات ، رهایی را تجربه کند
آمدنم صرف رفتن شد 
چه می اندیشی در دراز نای زمانی که هرگز توان صرف کردنش را نداری
دلخوشی به تعفن جمله های کور 
خنده تنها تجسم غمی است در ژرفای رنگهای منشعب شده از نور خورشید 
به هیچش انگار 
تماشایت را به قاب تنهایی آینه  بدوز 
و زیبایی را ترجمه کن با زبان بی همراهی 
آواز هذیان تنها سکوت و ضجه های مردانه است 

#فردین_علائی #هذیان #سپید