دادو بیداد

مرا اینجا کسی هرگز 
به پرواز نگاه مهربانی هم 
به استقبال ننشسته
مرا اینجا تمام روزها آخِرشبی گشته 
شبی تاریک و طولانی که با لالایی جغدانِ بیداری
 به حلقم سوتکی بسته 
همان لالایی شومی که غیر از این تن مرده هم آوایی 
نمی یابد نمی گوید نمی خواند 
شبم روز و شبم روز و شبم روز و تنم خسته 
چه آواز دل انگیزی 
نوا و شور و دلکش حسینی و رهاوی مثنوی راجع 
ولی اما تمام این ردیفی را که من خواندم 
در این آوازِ شب بردی 
شدم تنها 
مقامم "دادو بیداد " است 
شبم را با همایون می زنم تا کنه تنهایی
به روز تیره ی سرد زمستانی گهی ماهور سازم را کوک می سازم 
هنوزم اندکی ذوقی از آن خورشید پاییزی 
به جا مانده 
نوایش میکنم این ذوق خردک را به هذیانی
تمام این تن و جانم شده خسته
ولی دارد نوایش تحفه تنهایی شب های تارم را 
سرم هذیان تنم هذیان تمام حنجره هذیان 
شدم هذیان ترین هذیان 

#فردین_علائی #هذیان #نیمایی