"نسیم بهاری"
بامداد و بهار و کوه و میانِ سبزه ها
کنارِ جویِ روانْ نِی به مثالِ نیزه ها
نسیمِ خوش به روی موجِ سبزِ گندم و جو
چه به دل وسوسه می نهد که عاشقانه رو!
صدای نی زِ شبانی که نوازَد چه به ذوق
و به اطرافِ تو پروانه زَنَد پَر چه زِ شوق
گلّه هایی سفید و قهوه ای و در همه جا
که پراکنده به صحرا،همه مشغول چرا
صدای شُرشُرِ آب و صدای پرندگان
وَ به این سو به آن طرف شده رد چرندگان
صدای چهچهه ی مستیِ مرغان هوا
دل و ذهنم زِ خوشی ها بَرَد ببین به کجا!
باقی آن تکّه های برفِ سپیدِ روی کوه
وَ به دامن آن همه سبزه زده رنگِ شکوه
بلبل و قمری و کلاغ و سیره در همه جا
همه از شوق به آواز و قیامت شده پا
به میانِ آسمانْ عقابِ تیز چنگ بین!
که زِ بالا فِکنده چشمِ تیزِ خود به زمین
شده برّه یکی-سپید- زِ گلّه اش جدا
نکند گرگ بگیرد! شبانِ ما که، هلا!
زِ دور دست بر آمد صدای زوزه ی گرگ
زِ پای کوهِ سراسر پُر از شکوه و سترگ
من و این لحظه ی دور از همه آدم و صدا
غرق در طبیعت و شورِ درون و این صفا
خوشا که دور شوی ساعتی از غصّه و غم
رها زِ پستیِ دنیا و هر چه بیش و زِ کم
وَزان دوباره برآمد به نوازشی زِ ما
که برو میان سبزه ها و گل تو کوروشا
وَ به نجوا به گوشِ من نسیم گفت چنین
بخوان زِ دل غزلی عاشقانه را تو چو این:
نسیمِ صبحِ بهاری میانِ سبزه و گُل
خوشا شنیدنِ سازیّ و به همراهِ دُهُل!
به فصلِ نیکِ بهاران و به یک کوهستان
به میانِ لبِ خندانِ سوسن و سنبل
شقایقی به رنگِ خونِ عاشقانِ شهید
کنارِ دلبری و پِیکِ به رنگِ خونِ مُل
به پریشانِ زلفِ تیره ی دلبر بده دل
وَ به دور از تمدّن و دود و ماشین و زِ رُل
مِیِ مستانه بنوش از بهارِ نیکِ زمین
و بخوان این غزل از دلبرِ زیبای چو گُل
حمید رفیعی راد(کوروش)
این شعر رو دو سه روز پیش،بین راه رفتن به مدرسه،که در میان کوهستان و روستای کوچک و دور از شهر،تحت تاثیر طبیعت زیبا و دل افزای بهاری،سرودم...امیدوارم به دل بنشیند،گرچه وزن سختی دارد.
زیبا بود