بویِ این رایحه از کوچه ی جانِ من و توست

بویِ این رایحه از کوچه ی جانِ من و توست

نغمه ی مرغِ سحر وردِ زبانِ من و توست

تاک از کوی تو آرد به دلم نام و نشان

آخر این باده ی انگور نشان من و توست

وقتی از کوچه ی تو می گذرد ابرِ بهار

گریه ی عشق عزیزا بیانِ من و توست

در هوای تو درختان همه در کارِ دلند

سبزیِ خانه ی عشاق زبانِ من و توست

می گذشت از درِ این خانه نسیمِ سحری

این همان وعده ی عشقست که آنِ من و توست

من به آن خانه نظر کرده تو را می بینم

این همان رازِ دلی هست میانِ من و توست

گنبدِ سبزِ تو از کوچه ی دریا پیداست

جان عالم به فدایت که جهانِ من و توست

خاکبوسِ تو شدست جمله ی اعضای تنم

این چه حکمیست که خود حکمِ نهانِ من و توست

سلام در جایی نوشته شده از جناب ابتهاج الهام گرفته ام من غزلیات ایشان را کلا نخوانده ام و ایشان را در ارتباط با آثار نیما می شناسم هر چند احترام به همه بزرگان را واجب می دانم ولی اهل تقلید نیستم.سپاس/