لب تکان ده! (زلال)

تو ندانی که حال مرا !

تو ندیدی که عکسی از خیال مرا!

من اسیر دو چشم نیمه باز و بس خمار  توأم

نگشودی زبس  زبان  ِ لال  ِ مرا

نگرفتی احتمال  ِ مرا

من همان داغدار توأم

وقت  کولاکهای دل، بهار توأم

ناگهان دید روزگار، تشنه گشت ، خورد مرا

حال جاری شدم وَ در کنار توأم

لب تکان ده که یارتوأم

تو مبادا که ناله کنی !

و سرشکت به سنگها حواله کنی !

تو مبادا که قلب خاکی ام به صخره ها سپری !

زود جوشان که داخل  پیاله کنی

وَ درونم چو لاله کنی