خُدا هم ؛ــ شاعر چشمان تو بود.!

م نجعل له عینین و لسانا و شفتین و هدینه النجدین آیا به انها تو چشم ندادیم و زبان و دولب و او را به دو راه خیر و شر راهنمایی نكردیم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟خدا انقدر نعمت داده تا راهت را با بصیرت پیدا كنی آیا راهت را پیدا كرده ای ؟؟؟؟؟؟؟؟
دروداستادبزرگوارم
عارفانه عاشقانه ای زیبا وپرمعنا
ازدفترافراغ اندیشه تان خواندم
احسنت
مثل همیشه کوتاه اما ناب و عمیق وسراسرمعنابود
واین همان وجه تفاوت اشعارشماست که درعین حالی که ظاهری عاشقانه وفریبنده دارد
اما معانی عارفانه ی بسیارعمیق ومهمی در آن نهفته است!
براستی که چه زیبا از آیات هفت وهشت سوره ی بلد بهره بردید برای بیان احساس زیبایتان
اگربه آیات ابتدایی این سوره بنگریم وبه تفاسیری که الهی قمشه ای از آن دارد می بینیم که این سوره بیانگر این حقیقت است که:
که خلقت انسان توام بارنج وسختی بوده وهیچ مرحله ای اززندگی انسانها نبوه که بی درد ورنج باشد
از آن روزى كه در شكم مادر روح به كالبدش دميده شد، تا روزى كه از اين دنيا رخت بر مى بندد هيچ راحتى و آسايشى كه خالى از تعب و مشقت باشد نمى بيند، و هيچ سعادتى را خالص از شقاوت نمى يابد، تنها خانه آخرت است كه راحتى اش آميخته با تعب نيست.بنا بر اين، چه بهتر به جاى هر تلخى و ناكامى و رنج، سنگينى تكاليف الهى را تحمل كند، در برابر آنها صبر نمايد صبر بر اطاعت و بر ترك معصيت، و در گسترش دادن رحمت بر همه مبتلايان كوشا باشد، كسانى را از قبيل ايتام و فقرا و بيماران و امثال آنها كه دچار مصائب شده اند مورد شفقت خود قرار دهد، تا جزو (اصحاب ميمنه ) شود، وگرنه آخرتش هم مثل دنيايش خواهد شد، و در آخرت از (اصحاب مشئمه ) خواهد بود كه (نار موصده ) مسلط بر آنان است و سياق آيات اين سوره شبيه به سياق سوره هاى مكى است، و همين سياق مكى بودن آن را تأييد مى كند.
وشاید یکی ازدلایا نزول این آیات این است که حضرت محمد درمکه خیلی دچارسختی بود وخداوند درقسمتی از آیات
رسول خدا (صلى اللّه عليه و آله و سلم) را هم به ثبات قدم وا مى دارد، ایشان را تشويق مى كند به اينكه دشمنى هاى اهل مكه را تحمل كند، و هر شنونده را وادار مى كند به اينكه از شدت دشمنى آنان شگفتى كند.
لقد خلقنا الانسان فى كبد
ماانسان رادررنج ودرد افریدیم
اين معنا بر هيچ خردمندى پوشيده نيست، كه انسان در پى به دست آوردن هيچ نعمتى بر نمى آيد، مگر آنكه خالص آن را مى خواهد،

خالص از هر نقمت و دردسر، و خالص در خوبى و پاكيزگى، ولى هيچ نعمتى را به دست نمى آورد مگر آميخته با ناملايماتى كه عيش ‍ او را منغص مى دارد، و نعمتى مقرون با جرعه هاى اندوه و رنج، علاوه بر مصائب دهر كه حوادث ناگوارى كه چون شرنگى كشنده كام جانش را تلخ مى كند.
ايحسب ان لن يقدر عليه احد
آیا می پندارد که کس بر او چیره نگردد؟
اين آيه به منزله نتيجه حجتى است كه آيه قبل اقامه كرده بود، به اين بيان كه بعد از آنكه گفتيم خلقت انسان بر پايه رنج است، و ظرف وجودش تعب، و تعب مظروف او است هيچ چيزى به دست نمى آورد مگر كمتر و ناقص تر و ناخالص تر از آنچه توقعش را دارد، و نتيجه گرفتيم كه پس انسان در اصل خلقتش طورى آفريده شده كه خواستش همواره مغلوب و شكست خورده، و همه امورش ‍ مقهور مقدرات است، و آن كس كه اراده او را شكست مى دهد و از هر سو و در هر جهت از جهات و شوون زندگيش دخل و تصرف مى كند خداى سبحان است كه از هر جهت بر او قادر است، پس او حق دارد كه در انسان به هر نحو كه بخواهد تصرف كند، و هر وقت خواست او را به عذاب خود بگيرد.
پس انسان نمى تواند اين پندار را به خود راه دهد كه احدى بر او قادر نيست، و اين پندار او را وادار كند به اينكه بر خدا تكبر بورزد، و از عبادت او عارش آيد، و يا در بعضى از دستوراتش اطاعتش بكند، مثلا در راه رضاى او انفاق بكند، ولى انفاق خود را زياد پنداشته، بر خداى تعالى منت بگذارد، و يا عملى را كه در باطن به عنوان ريا و خودنمايى انجام داده به خيال خود خدا را فريب دهد و وانمود كند كه به خاطر رضاى خدا انجام داده، آنگاه بگويد: (اهلكت مالا لبدا - من مال بسيارى را نفله كردم ).

قُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُّبَدًا
می گوید: مالی فراوان را تباه کردم
حكايت منت گذارى كسى كه مقدارى از مال خود را انفاق نموده، مى گويد:مال هنگفتى را تلف كردم
يقول اهلكت مالا لبدا
رد و انكار لازمه سخن كسى كه انفاق از مال بر او گران آمده گفت : (اهلكت مالا لبدا)
واشاره دارد به کسانی که دچارسختی شده اند به خاطر خدا وازمال وجانشان گذاشتند اما دلخورن که اینکارراکرده اند
سياق اين آيه و ساير آيات تا آخر سوره چنين مى رساند كه در آن روزها شخصى اظهار اسلام و يا تمايل به اسلام نموده، مقدارى از مال خود را هم انفاق نموده و آن را بسيار دانسته، و منت نهاده و گفته (اهلكت مالا لبدا)، و در پاسخ اين منت كه نهاده آيات مورد بحث نازل شده، و سخن او را چنين رد كرده كه : رستگارى و رسيدن به حيات طيب و ميمون دست نمى دهد، مگر با تحمل سختى انفاق در راه خدا، و دخول در زمره كسانى كه به راستى ايمان آورده يكديگر را به صبر و مرحمت سفارش مى كنند،
ايحسب ان لم يره احد
آیا می پندارد که کسی او را ندیده است؟
أَيَحْسَبُ أَن لَّمْ يَرَهُ أَحَدٌ
خداوند برتمام امورآگاه است بر خوشیها وشادیها وهمچنین بررنجی که بنده اش می کشد
ين آيه انكار لازمه گفتار و پندار انسان است،كه مى گويد: (اهلكت مالا لبدا)، و آن را با لحن كنايه انكار مى كند، و حاصل معناى آن اين است كه : لازمه اينكه انسان مى گويد مالى بسيار نفله كردم، اين است كه او خيال كرده باشد ما از انفاق او غافل و جاهليم، و او در اين خيال خطا كرده، چون خداى سبحان آنچه را او انفاق كرده ديده ولى اين مقدار انفاق در رسيدن به آن رستگارى و به ميمنت حيات كافى نيست، بلكه كسى كه چنين زندگى را طالب باشد، بايد از مشقت عبوديت بيش از آن را تحمل كند، و از گردنه هاى دشوارترى عبور كند و در مجاهداتى كه مؤمنين دارند گام به گام با ايشان باشد.

وتا می رسد به ایهی هفت وهشت که درواقع بحث مابرسراین آیه است که شما ازآن بهره برده اید
الم نجعل له عينين و لسانا و شفتين و هديناه النجدين
كلمه (نجد) به معناى راهى است به سوى بلندى، و مراد از (نجدين ) راه خير و راه شر است و اگر راه خير و شر را نجد خوانده، براى اين بوده كه هر دو مستلزم رنج و مشقت است.

ولى بعضى از مفسرين آن را به دو پستان مادر تفسير كرده اند، كه از ظاهر لفظ به دور است.

(الم نجعل له عينين ) - يعنى آيا بدن او را مجهز به دو دستگاه عكاسى كه همه ديدنى ها را ببيند نكرديم ؟ تا بدين وسيله آن علم به ديدنى ها با آن وسعت كه دارد برايش حاصل شود، (و لسانا و شفتين ) يعنى آيا ما برايش زبان و دو لب قرار نداديم، تا به وسيله آنها تواناى بر سخن گفتن شود، آن هم با وسعت دامنه اى كه دارد و به وسيله سخن گفتن هر يك بر باطن و ضمير ديگرى آگاه گردد، علم خود را به او منتقل كند، و آن ديگرى از اين راه به امورى كه غايب از ديدگان است راه يابد.

(و هديناه النجدين ) - يعنى ما راه خير و شر را با الهامى از خود به او تعليم داديم، در نتيجه او به خودى خود و به الهام ما خير و شر را تشخيص مى دهد، پس آيه مورد بحث در معناى آيه زير است كه مى فرمايد : (و نفس و ما سويها فالهمها فجورها و تقويها).

در خلال اين آيات سه گانه حجتى نهفته است بر اثبات مضمون آيه ايحسب ان لم يره احد)، و آن مضمون اين است كه خداى تعالى اعمال بندگان و ضمائر آنان را مى بينند، خير آن را از شرش، و حسنه آن را از سيئه اش تشخيص مى دهد.

و حاصل حجت مذكور اين است كه خداى سبحان كسى است كه ديدنى ها را به وسيله دو چشم - يا به عبارتى دو عدسى - به انسانها نشان داد، و چگونه تصور مى شود كه هر ديدنى را به انسان نشان بدهد، ولى خودش آنها را نبيند، و نيز خداى تعالى كسى است كه هر انسانى را از راه سخن گفتن به منويات انسانهاى ديگر آگاه مى كند، و چگونه تصور دارد كه خود او از باطن بندگانش آگاه نباشد، و چگونه ممكن است براى بندگانش پرده از اسرارى بردارد كه براى خودش مستور باشد، و خداى عزوجل كسى است كه با الهام خود به انسان تشخيص خير و شر را داده، و آيا ممكن است با اين حال خود او خير و شر و حسنه و سيئه را تشخيص ندهد؟
*************************
وبراستی که چه پرمعنابود همین جمله ی زیبای شما استاد
خداهم شاعرچشمان توبود.............
خدا هم خودش عاشق بود که بنده ای به این زیبایی خلق کرد و
این زیبایی هم باعث خیراست وباعث شر....
وخداوند خودش به خیروشر آفریده هایش اگاه است
ودرواقع شاعروقتی در شعرابتدایی می گوید
چشمانت شاعرم کرد با استنادبه این آیه های متبرک می خواهد بگوید من اگر ازچشم تو شعر می آفرینم سرزنشم نکن حتی خداهم شاعرچشمان تو بود چون عشق لازمه ی هرآفرینشی است لازمه ی هر هنری است
وخداوند بزرگترین هنرمند است که موجودی به این زیبایی آفریده ...........
وشاعرهم درواقع یک هنرمند است که عشق اورا به آفرینش وخلق آثار رهنمون می کند حال می خواهد شعرباشد یانقاشی ویاهرچیز دیگر .............
چشم مظهر زیبایی است درچهره ی انسانها و زیبایی راهمه دوست دارند
حال میشود ازاین زیبایی الهام گرفت وشعری زیبا وآسمانی سرود
یاتابلویی بی نظیر خلق کرد که همه از خواندن ودیدنش لذت ببرند ویا نه فقط درپی لذتی چنددقیقه ای بود که این همان معنای خیروشر است دراین جا .........
بازهم دست مریزاد به اندیشه های زیبایتان استاد بزرگوارم
عشق وعرفان واندیشه درین افراغ اندیشه حسابی درهم تنیده شده وغوغاکرده............
موفق باشید وببخشید اگه جسارتی کردم
اینها نظرمن بود وبرداشتم ازاین شعرر ودرستی ویانادرستی اش را دیگه نمی دانم .............
ماناباشید ومکتب ارفاغ اندیشه هایتان ماندگارو برقرار استادخوبم

درود استاد
اگر در کتاب ها یا منابع در اختیار و در دست رس تر بخوانیم و بگردیم.

به چرا های چرا خدا زیباست و زیبایی ها را دوست دارد می‌رسیم که نوشته شده.


انسان به تبع از پرور دگار خیش زیبایی ها را دوست داشته و در جهت رسیدن به آن گام بر می‌دارد.
و یا نوشته شده
برای رسیدن به آن درد و رنج هایی مانند درد تیغ انواع جراحی را به جان می‌خرد

در ادامه این مطلب به نوع های دیگری از زیبایی
اشاره شده و چرا های آن

کیفیت چهره و سیما امری اکتسابی نیست
یا امتیازی برای انسان
یا وسیله ای برای فخر فروشی
تا بخاطرش مورد تحسین قرار گیرد

و در ادامه گفته شده
ولی در روایاتی اشاره به افراد خوش سیما شده
و بدین وسیله برای چهره های زیبا امتیاز هایی در نظر گرفته شده
و نتایج و ثمراتی را برایش بر شمرده
است
پیامبر (ص) فرموده خیر را نزد افراد زیبا رو بیابید
و یا گفته شده پیامبر فرموده است

کارهای خوب را از زیبا رویان انتظار داشته باشید
امام باقر فرموده
شخصی که دارای چهره زیبا باشد
و دامنش به گناه آلوده نباشد
از بندگان خاص خداست


رسول خدا در جایی فرموده
هدایت نیکو قیافه ... معتدل بودن در روش
و زندگی یک چهل و پنجم از نبوت است

بنا بر این و با توجه به انواع روایات
خدا زیباست و زیبا رو را دوست دارد .

و روایتی گفته شده.
زیبایی روح است که در چهره انسان متجلی شده
و به صورت زیبایی خدا را هدیه آورده.

مرحوم حاج آقا دولابی میفرماید .
خوشگل ‌کسی است که گِل و طبیعتش پاک باشد
و با این روش می‌توان.
سوء برداشت از روایات مذکور را حل و فصل کرد
زیاده نمینویسم تا خسته کننده نباشد .


متن ادبی پرمعنای بود .

پاسخ به سوال بانو گودرزی و ذکر منابع

صفحه اصلي > اخلاق و عرفان اسلامی > اخلاق

چرا زیبا رویان دوست داشتنی ترند؟!
انسان به تبع از پروردگار خویش زیبایی را دوست داشته و در جهت رسیدن به آن گام بر می دارد و برای رسیدن به زیبایی حتی درد و رنج تیغ جراحی را به جان می خرد چرا که همه زیبایی و به عبارت دیگر خوشگلی را دوست دارند.
فرزند
امام علی «علیه السلام» فیما رواه الإمام الصّادق «علیه السلام»: إنّ اللَّه جمیل یحبّ الجمال، و یحبّ أن یرى أثر النّعمة على عبده.

امام على «علیه السلام» به روایت امام صادق «علیه السلام»: خدا زیباست و زیبایى را دوست مى‏دارد و دوست مى‏دارد كه نشانه نعمت بر بنده‏اش دیده شود. (الحیاة/ ترجمه احمد آرام/ ج‏6/ 214)



خداوند نیز افراد زیبا رو را دوست دارد!
کیفیت چهره و سیما امری اکتسابی نیست تا امتیازی برای انسان محسوب شود، به عبارت دیگر صورت و چهره ی زیبا، امری نیست که بدان وسیله برای فرد افتخاری حاصل شده و به خاطر آن مورد تحسین و تقدیر قرار گیرد و این امر به قدری بدیهی است که نیاز به اقامه دلیل برای آن نیست. اما در میان روایات توجه خاصی به افراد خوش سیما (احسان الوجوه) شده است و بدین وسیله برای چهره زیبا امتیازاتی قائل شده و نتایج و ثمراتی برای آن بر می شمرند، به گونه ای که پیغمبر صلوات الله علیه فرمودند: خیر را نزد افراد زیبا رو بیابید و ابى سعید می گوید پیغمبر فرمود: كارهاى خوب را از زیبا رویان انتظار داشته باشید و حضرت باقر علیه السلام فرمود شخصى كه داراى چهره زیبا باشد و دامنش به گناه بى‏عفتى آلوده نباشد از بندگان خالص خدا است. (بحار الأنوار- ترجمه جلد 67 و 68/ ترجمه موسوى همدانى/ ج‏1/ 10)

ابن بندار ... از ابن عباس كه رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله فرمود هدایت نیكو قیافه و هیئت نیكو، معتدل بودن در روش و در زندگى یک چهل و پنجم از نبوت است. (از حالات و خصائل پیامبران است). (بحار الأنوار- ترجمه جلد 67 و 68/ ترجمه موسوى همدانى/ ج‏2 / 338)

بنابراین با توجه به این روایات باید نتیجه گرفت، از افرادی که چهره مناسب و زیبایی ندارند نمی توان انتظار کار خیر و نیک را داشت؟

زیبایی روح است که در چهره انسان متجلی شده و به صورت، زیبایی خدایی را هدیه می دهد. خلاصه کلام اینکه مرحوم حاج آقا دولابی در تعریف و وصف خوشگلی می فرمایند: خوشگل کسی است که گل و طینتش پاک باشد. با این رویکرد به زشتی و زیبایی می توان سوء برداشت از روایات مذکور را حل و فصل کرد و با معیار دیگری زشت و زیبا را تعیین نمود
منافق خوش صورت نیست
در میان روایات به مسئله زیبایی و خوش سیمایی به گونه ای اهمیت داده شده که افراد منافق را محروم از آن دانسته و روایت شده است، از ابن صهیب كه گوید شنیدم از حضرت صادق علیه السّلام فرمود: خداوند در منافق و در فاسق چهره خوب و تفقه و فهم و خوش خلقى را جمع نمی كند (آنها هیچ یک از این صفات را ندارند و اگر باشد همه اینها را ندارند).

عباد بن صهیب گوید: از امام صادق علیه السّلام شنیدم فرمود: خداوند براى منافق سیماى روشن، فهم و حسن خلق جمع نمى‏كند. (ایمان و كفر (ترجمه الإیمان و الكفر بحار الأنوار)/ ج‏2 / 262)



خوش صورت کیست؟
ظاهر مطالب و روایات حکایت از جایگاه و مقام زیبارویان نزد خداوند متعال داشته، بر این اساس خیر را می توان نزد افراد خوش سیما (خوشگل) یافت، علمای سنت روایت «كارهاى خوب را از زیبا رویان انتظار داشته باشید» را به دلیل تعارضات عقلانی، جعلی پنداشته و آن را رد می کنند اما رد و انکار این روایت جز از بد فهمی آن ناشی نمی شود. زیبایی فقط چشم و ابرو نیست، افرادی هستند که از چهره زیبایی برخوردار نبوده اما سیمایشان به گونه ای است که به دل می نشیند برای مثال می توان مرد بزرگ شیخ محمد حسین کمپانی (اصفهانی) اشاره کرد.

شیخ محمدحسین غروی اصفهانی معروف به کمپانی، عالم و حکیم دوره اخیر عالم تشیع است. در 2 محرم 1296 هـ ق در کاظمین دیده به جهان گشود. وی با حمایت پدر که از بازرگانان متدین بود، تحصیلات دینی خود را با جدیت شروع و ادامه داد.

اساتید او شیخ محمدحسن تویسرکانی، آقا سیدمحمد فشارکی اصفهانی و حاج آقا رضا همدانی هستند و بعداً از شاگردان آخوند خراسانی گردید. محضر تدریس او بسیار دقیق بود. او علاوه بر فقه و کلام در علوم تفسیر، حکمت، تاریخ، ادبیات و عرفان نیز مهارت داشت. وی چهره علی الظاهر زیبایی نداشت اما جذبه و کشش خاصی در چهره اش نهفته بود که بیننده را به آرامش خاصی دعوت می کرد و بر دل مخاطبانش می نشست و این گونه زیبا بودن زیباست.

وی چهره علی الظاهر زیبایی نداشت اما جذبه و کشش خاصی در چهره اش نهفته بود که بیننده را به آرامش خاصی دعوت می کرد و بر دل مخاطبانش می نشست و این گونه زیبا بودن زیباست
زیبا رو کسی است که به دل نشیند
به دل نشستن نیز از فطرت و دل پاک بر می خیزد فردی که از روحی متعالی برخوردار بوده و روح و وجودش مطابق با فطرت پاک اولیه انسان است لاجرم با وجود چهره نه چندان زیبا نیز در دل افراد نفوذ کرده و قلبشان را تسخیر خواهد کرد. چرا که این گونه افراد با ربط و نسبتی که با خدای متعال دارند آرامش واقعی را از منبع اصلی و نامتناهی آن دریافت کرده و در اثر ارتباط با دیگران این آرامش را نیز به دیگران به ارمغان می دهند و این وجه و صورت است که زیباست.

زیبایی در این دنیا امری نسبی است فردی از نظرگاهی زیبا و از دیدگاهی دیگر زشت است چرا که در این بین سلایق است که متفاوت بوده و معیار زشت و زیبایی را رقم می زند. در این میان آن زیبایی حائز اهمیت است که از ثبات و برقراری برخوردار بوده و با کهولت سن و یا وقوع حادثه ‌ای خدشه دار نگردد و این زیبایی نمی تواند زیبایی صورت به معنای متداول امروز باشد چرا که این گونه زیبایی مهمان چند روزه دنیا بوده و بعد از آن رنگ و بویی نخواهد داشت.

اما زیبایی روح است که در چهره انسان متجلی شده و به صورت، زیبایی خدایی را هدیه می دهد. خلاصه کلام اینکه مرحوم حاج آقا دولابی در تعریف و وصف خوشگلی می فرمایند: خوشگل کسی است که گل و طینتش پاک باشد. با این رویکرد به زشتی و زیبایی می توان سوء برداشت از روایات مذکور را حل و فصل کرد و با معیار دیگری زشت و زیبا را تعیین نمود.

درودها

گرانقدر استاد عزیز م

دو کلمه حرف بالاتر از حساب

این یعنی عشق ، در رقم و عدد ناید الا به سویدای دل

و \"این چشمان مرا شاعر کرد \"

و محور این قصّه ی پر قصیده ی چشم

شاعریست و این معجزت جز از چشمان تو بر نخواهد آمد

و هزار قصیده بلند شعر وشعورم در هر پلک تو ورق می خورد

و هیچ عمیقی چون چشمان تو نیست که مرا به اعماق شعور

برده و در من هر لحظه شعری می بارد که از آسمان نگاه توست

و همه ی شب و روز کمی از تفسیر چشمان توست که مرا هر

لحظه در می نوردد به خود

و این زیبا بینی و دقت نظر عالیست و برترین حس به گمان

همین بیت چشمانست که هر لحظه بر من می سراید

هزار معنی بلند لطیف

که دستم نرسد به این همه و فکرم قد نمی کشد به

این نرگسان بلند

و جز ناف نسیم نبایدش بوزد

که اوج تلطف ومهربانی را بر جانم می ریزد

و ادر کاسا همین دو کاسه مشحون عشق بیشتر نیست

وبس سزاوار نگاه

و شرحش بگفت ناید

وتبارک الله احسن الخالقین در باب این چشم هم صادقست

که خداوند به خود گفت در باره ی خلقت بی بدیل انسان

و قسمی از این اعجاز که ایجازی از زیبایی هاست

در چشم پیش چشمان بصیر رقم می خورد

و از این مهمتر ظرف نگاه و نظرست که باید محتوی این ظریف

ولطیف جز لطف نباشد

درودتان و دست مریزاد

و عالی منظری در عبرت ونظر و. این آیینه ی بود خواهد بود

و

با سلام.

در محضر استاد،سخن راندن برایم افتخار آمیز است و علاقه آفرین.
یک نگاه اجمالی به نظر دوستان،نیز نقدها انداختم و بهره مند شدم نیز بودند بی ارتباط با موضوع(که امید است خاطر استاد را مکدر نکرده باشند).
ما در اینجا با یک اثر روبروایم که از منظر ظاهر کوتاه است،بدین معنی که شاعر چه مقصودی می توانست داشته باشد برای همینست که سراغ اثر باید رفت و آن را واکاوی کرد.من این اثر را به صورت زیر می نویسم باشد که توجه به واژه ها بیشتر شود:
نازنین...
خون...
لب...
تمام...
حال که اثر را بدین صورت در آوردم به نظر می رسد پی بردن به عمق واژه راحتتر می شود.اولین واژه نازنین است.اثر با نازنین شروع می شود.همین واژه لطافت معنایی زیادی را به تنهایی به دوش می کشد.بنابراین با این واژه،مخاطب همراه می شود و ذهنش دقیقا به این سمت و سو می رود تا خط بعد که واژه،خون می شود این تضاد ستودنیست.نازنین...خون...و دقیقا زیبایی های ذهنی شعر که باعث می شود به راحتی و به سادگی و بهره بردن از چندواژه ساده (نه کمک کردن از واژه های سخت،یا استفاده از ترکیب واژگان،)اینچنین چشم نواز شود و اثر را دلنشین و زیبا کند.از این دست تکنیکها در شاعران بزرگی چون حسین پناهی دیده می شود.و استاد بخوبی از آن استفاده کرده است.در ادامه خط سوم واژه لب :حال(سوا از ساختار معنایی شعر)به معنای واژه ها دقت شود:نازنین ... خون...لب...
.خواهش می کنم مخاطب عزیز فقط به معنای واژه دقت کند و آنچه را در ذهن تصویر می شود را با خود مرور کند.می بینیم که یک ساختار معنایی زیبا در ذهن تشکیل می شود که واقعا نایاب است... .من از محضر استاد بخاطر خلاصه گویی ام پوزشمندم.امید که مرا عفو بفرمایند.این در حالیست که رسالت اینگونه نیست و من برای سایر اشعار به خوبی همه چیز را سعی می کنم واکاوی کنم اما در اینجا خلاصه وار می کارم.در نهات به خط چهارم دقت کنید :واژه تمام.حال دوباره اینجا من واژه ها را قید می کنم :نازنین...خون...لب...تمام.امید که توانسته باشم معنای واژه ای ابتدایی شعر را برای مخاطب عزیز گشوده باشم.
تفاوت اشعار در این کلیدواژه هاست . این واکاوی ها باعث می شود که هر کس حد و حدود شعر خود را بداند و بداند اثرش در کجایِ این سرزمین شعر و ادب است.
ساختار مفهومی معنایی اثر را،نمی توانم اینجا قید کنم چرا که باید فراتر از اینها بنویسم ولی خدمت مخاطب عزیز برای راهنمایی بیشتر عرض کنم برای دستیابی به عمق اثر،از این ساختارهای عامیانه و مرسوم دست بکشد و جوری دیگر اثر را بخواند .این دقیقا کمک خواهد کرد بتوانید به عمق اثر راه پیدا کنید.راهنمایی دوم :استاد خود در ادامه اثر قید کرده اند.

با سپاسمندی