شعر برای من .....

شعر برای من دریچه ای است که هر وقت به طرف آن می روم خودبه خود باز می شود، دریچه ای رو به نور و روشنی و امیدها . من لب ان دریچه کنار پنجره اش می نشینم، نگاه می کنم، خیره میشوم .مرغ فکر را پر میدهم ،  آواز می خوانم، داد می زنم، نجوا می کنم ، میخندم ، می گریم، عاشق میشوم ،  به شاخه های بهاری ، با رنگهای پاییزی به  درخت ها می آویزم و می دانم که آن طرف دریچه یک پنجره همیشه باز  هست و یک نفر وجود دارد که حرفهای مرا بدون نقد  می شنود. پنجره وسیله ای ست برای ارتباط با هستی به معنی وسیع آن... خوبی پنجره رحمت به  این است که آدم وقتی شعر می گوید می تواند بگوید من هستم ..من میتوانم ... یا من هم بودم ..امیدوارم . حتی اگر در اوج ناتوانی یا یاس باشم .... به معنای واقعی بودم و هستم ... در غیر این صورت چطور می شود گفت من هستم یا من هم بودم؟ چطور میتوان با حبس واژه ها در گلو خفقان گرفت ؟
 رعنا ترکمانیان افشار متخلص به رها