قصر

 

قصرِ خموش ........

 

................
آه که ............
کربلا را
قصری ست 
شاهِ شوکت نفَسِ این کاخِ گنبدزَر
نه که بر کرسیِ  آن  بنشسته .....
نه که فرمانهایش ....
بر در و دیوار ِ سلطنتش حک گشته ....
نه ...... نه ...‌‌‌‌.............. 
بلکه آرام و خموش .....
جان ستمدیده برِ کنگره یِ تلّ ِ  همین خاکِ  تب چیده گلو .....
نه که افسر بر سر ......   نه .....
که تنی چاک به چاک و بی سر .......
گرم ِ  دیداری و دلداری ِ  
کفترهای   فقرپَر است .............

 

🌷دیدِگان دریانگارند از نَفیرِ این حقیقت : 

هَر عوالِم  وامدار از قلب ِ  دریای حسین (آب)🌷 ..........