کاش یادمان باشد که :
اصفهان دارای رود ِ پُـر آب و خروشانی بود به نام :
زاینده رود ...
...........................................................................
من برای دوری از غوغا و دود
آمـد م کم کم ، لـب ِ زاینده رود
باز خُشگم زد که دیدم زنده رود
یک شَبه از سرزمینش رفته بود
بسترش بی آب و خشگ و تشنه لب
خانه اش ویران و روزش مثل ِشب
شهر ِ من آخر چرا بی آب و رود ؟
شهر ِخاشاک و غبار و گرد و دود ؟
اصفهان ، با زنده رودَش زنده است
گرجهان ،نصف ِ جهانش خوانده است
گفت ، "خواجو" ، کاش پیدایش کنید
هرکه او را بُـرده ، پیدایش کنید
گفتمش بهتر تو میدانی که رود
دل ز این و آن چه آسان برده بود
فی المثل یک سهم ،پنهان با شتاب
رفت تا کرمان ِ آن ، عالیجناب
مومنی هم بعد از آن ، قدری بِـزَد
پنبه اش با نَرمِش و بُـردَش به یزد
طُرفه اینکه ، هاله ء نوری ، بگفت
درهمین ، سرچشمه مانَد ،آبِ مفت
سهم ِ ناچیز ِ کشاورزان ِ شرق
شد نصیب ِصنعت ِ فولاد و برق
رود پیدا شد ، ولی از عمر ، سیر
خسته و غمگین و در غربت ،اسیر
قطعه قطعه ، عاقبت پیدا شد آن
لیک آن را "زنده رود" دیگر مخوان
مُـثله گردیدَست و در غربت، روان
می رَوَد ، نامـَش ،ز ، یاد ِ اصفهان
سرنوشتش تلخ و جسمَـش نیمه جان
می بَرَندَش، هر کجا ، جُـز اصفهان
آب ، در کرمان و یزد و شهر ِ کرد
اصفهان هم زَد ، ز بی آبی ، رکورد
......................................................
زمستان 95 - شاهنگیان