مثل پرگار فقط دایره ی بسته زدیم

درود بانو عجم گل و بزرگوار
سپاسگزارم از بی نهایت بی کرانگی های مهرافشان زلالتان..
ممنونم و مرهون ادبتان...

ای ماهـتاب سر زده در شامگاه من
خوش آمدی به برکـه سرد نگاه من
/
یک بیت من دو چشم تو را دیدم و خدا
یک مثنوی نوشته به پایم ، گناه من
/
بانـو چقدر صحن حرم شاعرانه بود
وقتیکه سرکشید ز گلدسته ماه من
/
آنجاکه چشم شاه به آهوی خسته بود
آنجا که دل ربود ز من ، پادشاه من
/
گاهی نگاه قابــله ای چاره می کند
بر بغض های شیشه ای پا به ماه من
/
از مدرسه به کوچه ما سر بزن ببین
دریا به تنگ آمده از اشک و آه من
/
گاهی مسیر خانه عوض کن که بنگری
موی سپید مانده و بخت سیاه من
/
تنها خطای زندگی ام، دیدن تو بود
بانوی من ، قشنگ ترین اشتباه من
/
حسین دلجو

درود بزرگ بانوی مهر و ادب
سپاسمندم از حضور پر مهرتون شاعر...

در شب هستی خود در طلب نیستی ام
وای از این واقعه تاب و تب نیستی ام
/
ای که فانوس ترین بارقه ی عمر منی
پیش دریای دو چشم تو، لب نیستی ام
/
روز هایم همه با درد که شاید برسند
آخرین لحظه هستم به شب نیستی ام
/
دست کوتاه من و دامنه عرش نخیل
شهد شیرین شراب رطب نیستی ام
/
واجبم مانده سر جاده و من منتظری
چشم در راه یکی مستحب نیستی ام
/
من چسان در نظرت عقده دل بگشایم
هستیم بودی و گشتی سبب نیستی ام
/
نازنینم تو مزن شعله به دنیای دلم
که مرا برده طبیبم، مطب نیستی ام

حسین دلجو

درود جناب استکی بزرگوار
بی نهایت سپاسگزارم

سلام شاعر شب کوچه های بارانی
سلام بر تو که دردیده و دل و جانی
/
سلام بر تو غریبه که سخت میجوشی
سلام بر تو که دل برده ای به آسانی
/
غریبه آمدی و آشنای قصه شدی
غریبه آمدی و مانده ای چه پنهانی
/
شبیه سرو بلند آسمان، مجد آباد...
بمان کنار دلی خسته جان و طوفانی
/
غریبه شوق نگاهت، بهار لبخندت
طلوع شعر و غزل ها شده به آسانی
/
همیشه آخر قصه هوای دلتنگیست
همیشه آخر قصه دو چشم بارانی
/
بگو که آمده ای و دگر نخواهی رفت
بگو نمی روی از دل، بگو که میمانی

حسین دلجووو

درود بزرگوار
خوش آمدید
سپاسگزارم

وقتی که خاطرات تو یکـریز می رسد
حال دلـم به حالت سر ریز میرسد
/
جایی که حس و حال غزل جلوه میکند
گل واژه های عشق دل انگیز می رسد
/
وقتیکه چشم سبز تو آیینه دار ماست
انگار دل حوالی جالـــیز می رسد
/
آهنگ این بداهه چـنانم غـمی فزود
کز جان من نوای شبـاویز می رسد
/
شیرین من کلام عسل گونه ات ز راه
چون خسروی به گُرده شبدیز میرسد
/
امشب تمام خاطره هایم طـلایی اند
امشب به احـترام تو پایـیز می رسد
/
حسین دلجووو

درود بر شما جناب صادقی گرامی
خوش آمدید و سپاسگزارم...بزرگوار

پاییز ، بهار شعرا باز رسیده است
شبهای غزلخوانی و آواز رسیده است*
/
سرها همه در مقدم دلدار نگون است
جایی که به میعاد سرافراز رسیده است
/
فرجام خزان است که باز ابر بهاران
در محفل عشاق به آغاز ، رسیده است
/
هم پای غزل باش که از همت ،حافظ
مرغ دلم از شوق به پرواز رسیده است
/
گلواژه بیفشان که در این معرکه عشق
آن دلبر عاشق کش طناز رسیده است
/
برخیز که بانوی غزل با سبدی عشق
با هدیه ای از ناز به شیراز رسیدست

حسین دلجووو

جناب اسد زاده ی گرامی
بی نهایت ممنون و سپاسگزارم
البته حتی المقدور سعی میکنم دلنوشته هارو ارسال کنم برای گروه های تلگرامی سایت ناب...از تلاش بی وقفه و صادقانه ی شما نیز بی نهایت ممنونم

دلم گرفته برایم بهار بفرستید
بهار و باغ و نوای هزار بفرستید


نگاه سرزده ای طاقت و قرارم برد
محبتی نموده برایم قرار بفرستید


رسید و برد همه اختیار شاعری ام
برای شاعری ام، اختیار بفرستید


سفرمرورقشنگ مدارخاطره هاست
مرور خاطره هایم ،قطار بفرستید


دلم گرفته ز پنهانی حقایق تلخ
شفای درد دلم آشکار بفرستید


برای دلخوشی کوچه باغ اشعارم
ستاره شبِ دنباله دار بفرستید


برای شادی روح مسافری تنها
صفای باده و بوس و کنار بفرستید


چه روزگار غریبیست،امشبی لطفا
برای دلخوشیم، روزگار، بفرستید


حسین دلجووو

درود بر شما
سپاسگزارم بزرگوار

رفتی و یاد تو هم صحبت بارانم کرد
سینه ای تنگ تر از فصل زمستانم کرد
/

من که از شعر و غزل هیچ نمیدانستم
چشم تو آمد و یکباره غزلخوانم کرد
/

باد در روسریت قصه باران میخواند
پچ پچی بود پس آنگاه پریشانم کرد
/

منکه از مدرسه یک عمر گریزان بودم
گوشه ی چشم تو راهی دبستانم کرد
/

روستا زاده ای از شوق دلی بر تو سپرد
دست عشق آمد یک مرتبه و عنوانم کرد
/

گر چه دینم حجرالاسود چشمانت ، برد
عاقبت سعی و صفای تو مسلمانم کرد


حسین دلجووو

درود جناب پور سلیمانی گل و گرامی ام
خوش آمدید و سپاس از انتخاب بیت مورد نظرتون
ممنونم...

ایکه در بدرقه ات اشک خدا جریان داشت
کاش بازم غزل ماندن مان امکان داشت
/

دل من پشت سرت کاسه آبی شد و ریخت
آخرین لحظه نگاهت چه قدر تاوان داشت
/

لحظه بدرقه آن بغض که آمد به میان
حرفها داشت ولی از همگان پنهان داشت
/

چه مگر جای نهادی بدل یوسف خویش ؟
که هنوزم بدل و جان هوس کنعان داشت
/

گر چه دل دور شد از صحنه چشمت اما
باز هم چشم دلم در عقبت جریان داشت
/

آمدم، کاش که هر آمدنی ،رفت نداشت
اینهمه غصه که در رفتن از کرمان داشت


حسین دلجووو

درود بر شما جناب باصر بزرگوار
خوش آمدید و سپاسگزارم

باز کن روسریت تا دلمان وا بشود
ابر دل تنگی مان راهی فردا بشود


باز کن روسریت تا به تغنای خیال
غزل از دامن مویت سر بالا بشود


دلفریبی همگی حاصل لبهای شماست
بهتر آنست که این غنچه شکوفا بشود


ما که رسوای زمانیم ،خدا را که شبی
مشت مان پیش اهالی زمین وا بشود


دلربایی همه در حدقه چشمان تو بود
وای از آن دم که لبت نیز فریبا بشود


بسکه با فاصله ها قّصه دیرین داریم
وای از آنروز که این وصل مهیا بشود


به خدا اشک ، غزلها همه دامن گیرند
وای اگر اشک غزل راهی دریا بشود


نازنین دلبر شیرازی من ، هیچ مخاه
حجم غمهای تو درسینه من جا بشود


حسین دلجووو

درود جناب خادمیان گل و بزرگوارم
خوش آمدید و صفا بخشیدید
بی نهایت ممنونم از پیشنهاد شاعرانه تون
کلا حق باشماست و بنده موافقم
باور کنید ،بنده سعی میکنم حتی یک کلمه در طول غزل تکرار نکنم چه برسد به یک ترکیب
چون ، اصولا تکرار باعث دلزدگی مخاطب است حتی اگر تکرار قافیه در بیتهای فرد باشد
باز هم سپاسگزارم

حال و روزم دوری از دلدار درهم کرده است
این پریشان خاطری عمر مرا کم کرده است
/

شوق این که کاروان از کوی یوسف بگذرد
ضربه های قلب ناکوکم منظم کرده است
/

دلبری دارم ز بسکه مهربان و مشفق است
تار و پود عشق با لبخند محکم کرده است
/

منکه بیخوابم ،ولی شب زنده داریهای او
قصه لیلی به چشمانم مجسم کرده است
/

تا دلم در شهر چشمش باختم ،دیدم ،عجب
زادگاهش پایتخت عشق عالم کرده است
/

تا که عیسی در شفایم ماند فهمیدم که ،وای
این همه خون دلم هجران مریم کرده است
/

از همانروزی که پا در صحن افکارم گذاشت
شعرهایم جملگی هذیان و درهم کرده است

حسین دلجووو

درود بانو «سایه» ی گرامی و مهرآیینم
سپاسگزارم از مهتابی نگاه سبزتون
تک بیت انتخابی تون تقدیم به فراز اندیشه ی زیبا نگرتون بزرگوار...

بزمهای شور و شعرت سبز جالیز منست
اخم های گاه گاهت فصل پاییز منست


ایکه امشب مولوی سان میزبان جان شدی
بشنو از نی، در نوایت شمس تبریز منست


آمدی آب و گل و آیینه هم پیمان شدند
شهد شعرت شوکران روح انگیز منست


بیستون از پایه در فرهاد چشمم آب شد
تا که شیرین کلامت شور پرویز منست


باز هم سبز نـگاه خود ز ایـرانم مگـیر
تا که چشم انداز مهرت سبز جالیز منست


دست ها بهر دعا دروازه ی قرآن گرفت
ای که سوز ربنایت چون دیالیز منست

حسین دلجووو