عشق و تنفر

سی سال پیش
در دوره‌ی نوجوانی عاشق شدم
واقعا معشوقه‌ام را دوست داشتم
بیشتر از پدر و مادر و عزیزانم!
بیش از زندگی و فراتر از جانم!
حتی،
برای جان نثاری در آغوشش رفتم 
هر چند جان ناقابل مرا قبول نکرد!
اما بخشی از ریه‌ام را پذیرفت !
حالا ، 
پس از سی سال،
معشوقه‌ام خیلی بزرگ شده است.
اما دیگر ذره‌ای عاشقش نیستم!
فقط دلخوش به عشق دیروزم...
راستی؛
اسم معشوقه‌ام "بسیجی" بود...!
ضمنا؛
بین خودمان باشد؛
در سالهای اخیر، 
گروهی به نام معشوقه‌ی عزیزم
و در لباس دوستداشتنی معشوقه‌ام 
کارهایی میکنند که؛
دارم از معشوقه‌ام متنفر میشوم!

علی اسماعیلی، ۱۱ آذر ۱۳۹۵