نغمه ی عشق

 مپرس از من دلیل نغمه ی سوزنده ام را
و از عشقی که خاکستر نموده خنده ام را

دلم را مدتی پر کرده اندوه زمانه
که هر دم می چشانم تلخی آینده ام را

در این خلوت که سجاده ندارد هیچ جایی
نگاه تو کند شیرین، ولی پرونده ام را

از این دوری حزن آلود، چون پاییز می مانم
که ویران می کند آن رویش سازنده ام را

اگر افتد گذار تو به کوی عشق می بینی
به چشم خود نشان تا ابد جوینده ام را