دلا

دلا از دام این دنیا رها شو  
نوایش را رها کن بی نوا شو
دمی از خاک پستش پر بگیرو
 سعادت سایه ای همچون هما شو 
بنوش از عشق و خود مستانه تر شو
لبالب چون که گشتی با خدا شو      
صدایی خوش به گوشت دارد عالم 
صدایش را رها کن خود صدا شو
دوچندی سر  به خاکستر نهادی
کنون بر خیزو یکدم در هوا شو    
به تاریکی گذر شد روزگارت 
کنون در آسمان ها مه لقا شو  
جهان افسون و هم افسانه دارد
تو تنها عشق را با دل گوا شو
ندارد زاهد از ما گر دلی خوش 
تو از زندان او آخر رها شو
تو گر زخمی این تزویر زهدی
تو مرحم باش هم بر خود دوا شو.