مرگ يك قوى سياه

مرگ يك قوى سياه..

آرى آهسته بيا..بنگر مرگ يك قوى سياه..
كه كنارش جاريست..پر يك قوى سفيد..
رنگ آب مرداب..رنگ صد رنگى داشت..
خلوت قوى سياه..چه تماشايى داشت..
رقص پرهاى سفيد..در ميان مرداب..
خبر از دق مرگى..خبر از رازى داشت..
ماه افسونگرِ زيبارو هم..بيقرار است امشب..
شايد از مردن آن قوى سياه..اندكى سهمى داشت..
......
ميوزد باد شمال..ميبرد رو به زوال..
آنچه آن قوى سياه..كه به آن باور داشت..
پس چه شد آنهمه عشق؟
پس چه شد آنهمه عهد؟
پس كجارفت كسى..كه به او ايمان داشت؟
با اين همه..اما شايد..
باور قوى سياه..پايه و اصلى داشت..
......
حاصل دربدرى..شورِ حس پدرى..لذت استغنا..
جنگِ منطق بردن..خون دلها خوردن..خاطر از خود كندن..
همه شد خواب شبى..كه ندارد رويا..
چون پر قوى سفيد..ميرود همچو نسيم..
......
ولى آن قوى سياه..مثل هر محتضرى..
ساكتُ آرام است..
همچنان چشمانش..ميدود تا شايد..
دم آخر..شايد..چشم او خواهد ديد..آنچه را ساده نديد..
مى خراميد به ناز..نازِ از جنس نياز..
محو مردابى شد..كه در او بود سه راز..
......
منو ماهُ مرداب..هر سه آنشب باهم..
عهدُپيمان بستيم.. كه به هر قوى مهاجر..
چه سفيدُ..چه سياه..هركجا برخورديم..
چودهان وا كرديم..همه ابراز كنيم:
آرى آهسته بيا..بنگر مرگ يك قوى سياه..
حال هزاران سال است..هر غروب در مرداب..
هر چه پر ميبينى..همه هستند سياه..
......