از من بره ای مرغ هوس پیش درآی

از روزن این شب زن درویش برآی

یا کرده بنه به پیش سالوس و بپیچ

آن نسخه ارزن سخن کیش در آی

از بتکده تا میکده راهیست هر آن

تو خویش بنه در آن و از خویش در آی

مادام که در می زند آن مشت گره

هرگز نشود باز, گره کیش , در آی

دستار بنه , به دست پر, هیچ دهند ؟

بر دامنش آویز , خطا پیش در آی

سر بر قدم نگار جان باید پیش

هان بی سر و پا سبکتر از پیش در آی

خون آبه دل نخورده محرم نشوی

نامحرم این حرمت درویش در آی

گفتیم و دو چند دیگر ار نوشی , قند

هرگز نرسی به سعی ی از خویش در آی

بر هر قدمی لعبده پر کرده قدح

نوش از کرم دولت درویش درآی

گر مست شوی به باده عقل ازبر خویش

رانی به صراح عافیت نیش , ور آی

راه است و خطر همرهی خضر منه

یک آن به خود آئی که شدی , نیش در آی

سرمنزل اگر جوئی و راحت , هوسی است

در منزلی و تو بی خبر ریش, در آی

هان مردم دیده را که  می بیند خویش ؟

ازایده این دیده برون , خویش تر آی

در قافله این تن دلبسته خویش

غوغاست بسی عربده و نیش سرآی

جمعیست ملول و وحدت افروز رحیق

معلوم بنوش و عاقبت خویش تر آی