گرچه

گر نبود تو مرا از در هستی رانده
شرر خاطره ها گرچه مرا سوزانده
باز عمریست به همراهی هم مفتخریم
من و این خاطره های وَر دل جامانده
گرچه اجبار گلایه به سخن وادارد
باز این مرغ سکوت است که یک پا دارد
پیش این بغض که بر دوش گلو آوار است
تا قیامت لب اگر لال شود جا دارد
گرچه یادت چو نمک گشته به زخم دل ما
نشناسیم ولی خوشتر از این زخمه نوا
که به دانشکده ی مهر تو آموخته ایم
سوزش بی گله و سازش بی چون و چرا
گرچه خونین شده از دست جفایت جگرم
و به پای غم تو گرچه در آمد پدرم
نیستم خسته تو فرمان بده معشوقه ی من
بیستون را بکَنم؟ یا که ز هفخوان گذرم؟