من از پس لرزه های وحشی این درد می ترسم

نه از دیوارهایِ تیره ی دلسرد می ترسم
نه از دیوانه هایِ تا ابد شبگرد می ترسم
ولی از لحظه هایی که سفر می بایدم -اما-
نفسهایت صدایم می کند "برگرد" می ترسم
تصاویری پُر از رویای پنهانی ست در خوابم
و از چشمانِ نیمه بسته یِ یک مرد می ترسم
و لمس ِزندگی بعد از هم آغوشی ِاجباری
من از پس لرزه های وحشیِ این درد می ترسم
پُر از تکرارِ تاول در میانِ قابِ چشمانت
من از روحی که قتلش را تماشا کرد می ترسم
پس از پاییز های شوم و وهم انگیزِ پی در پی
از آغاز ِ بهارانی سراپا  زرد می ترسم
.
.
.
نوازش کن مرا با پلکهایِ داغ و نمناکت
...و از آن زن که از رویای تو شد طرد می ترسم 
 

 

با سلامی دوباره به همه دوستان دوست داشتنیم در این خانه