شب طوفانی

 تو همچو خدایانی زیبا و درخشانی                        هم مایه ی آسانی هم درد فراوانی

از ما تو گذر کردی رفتی و دگر اکنون                     من چشم به راه تو در این شب بارانی

با البسه ی روشن از دیده ی من رفتی                    مردم به سیاهی رفت در آن شب طوفانی

ای گل که دگر اکنون پژمرده ی ایامی                  در پیش دل مردم همچو گل وریحانی

مردم به پریشانی هی می نگرد مردم                     شاید که تو را بیند در حالت مهمانی

بعد از گذرت اکنون من ماندم و آن کوچه              عمریست که حیرانم در کوچه ی حیرانی

شاید تو نمی دانی در مسلک ما یاران                   هر دست که آید را گیرند به فراوانی

یعقوب دل خویشم بینا که نمی گردم                  بینا زچه می گردم یوسف شده زندانی

پیراهنش ار آرید هم بینا نمی گردم                  من دیده ز دیدارش شستم به پریشانی

آن یوسف کنعان را هر کس نگاهی کرد          ای دیده دگر دریاب آن مرشد کنعانی

مهجور از او گشتم یا رب به پریشانی               حال دل اگر بینی خود دیده بگریانی

چشمان تو یوسف را تشبیه به غزل کردند          سیراب نمی گردد واثق ز غزل خوانی