از ابرهای آسمان این دل گرفته تر شد

خاری به چشم ما شد آن گل که بی ثمر شد

از آسمان عشقم بارد غزل چو باران

چون مصر یوسف اما آخر چرا هدر شد؟

روزم به شب رساندم بلکم که ماهم آید

شب ماه ما نبود و مهتاب ما سحر شد

از ظلم و جور یاران عزلت نشاندم این دل

در بی نشانی اما چشمم دوباره تر شد

با کس نگفتم اما پنهان نمیتوان کرد

داغ جوانکی را آن شب که بی پدر شد

از دست آن شماتت بیهوده گفتگویان

آیا دوباره پرسی گوشت چگونه کر شد

دیگر نماند نشانی چون ماه آسمانی

 در ظلمت شبانه واثق که در سفر شد