ساغر

‏هزاران شب نشستم من به میخانه که بازایی
چه شد ساغر که این شب ها ندارد رنگ کارایی

به اب اندر نگاه من شده دریای مستغرق
نگار و تاب گیسویت تو ان هنگام که بارایی

ز دار ملک فانی ها ز حسرت من ندارم بوی
اگر باشی به نزد من نیازم نی به دارایی

منم جهل مرکب ای گل زیبا و بی خارم
نما رخ تا ز حسن تو شوم من شاه دانایی

نمیرد هر که بر یادت بشد زنده به عشق اول
گلی بودی که از بویت شدم شهره به مانایی