انتظار واهی...

یار من تنهایی ام رادید واز من دور شد
اشک چشمان مرا دیدو دلش مسرور شد

من غرورش را مقدس میشمردم او ولی
آبرویم را بخاک انداخت و ازکرده اش مغرور شد

دل به او دادم که سرمست از می عشقش شود
دل ولی خون گشت و هی غم خوردو هی رنجور شد

آنکه در گوشش صدای من خیال انگیز بود
گوییا اینک برایش نغمه ی ناجور شد

از جدایی دل هراسان بودو از آن میگریخت
لیک تقدیرش چنان بود و به آن مجبور شد

او چراغ خانه ام بود، گرچه دل با ما نداشت
رفت و بعداز رفتن او، خانه ام بی نور شد

رفت ومن در انتظار بازگشت واهی اش
بسکه بر ره خیره ماندم، هردو چشمم کور شد

عمرم آخر گشت و در دل ماند صدها آرزو
که پس از مرگم نصیب خاک سرد گور شد

یار افسونگر بیا پایان عمرم را ببین
بعد من دیگر بساط عیش ونوشت جور شد.../