وهم ایینه

مرتع بی علف از بره بیمار پر است

توی این قحطی اندیشه دل زار پر است

وهم ایینه نکن حیله راه است سراب

چشم و گوش من ازین بازی پندار پر است

من سوار نفس گرم خودم خواهم شد

بروم تا افق دور که از یار پر است

استخوان میشود این لقمه اگر بردارم

سفره جان من از لقمه شکدار پر است

خنده با کوچ پرستوی تو از خانه گریخت

خلوت حوصله از نغمه غمبار پر است

دست خورشید پر انگشت و هران یک بر چشم

مشرق اول صبح از تب ازار پر است

توی زنبیل دلم عاطفه دارم بسیار

تا ابد هرچه که خواهی برو بردار پر است