وزارت مرگ

میگذرد عمر شتابان چو رود

عود تنم ثانیه ای  گشت دود

راهزن مرگ گلویم گرفت

چشم مرا بست و روانم ربود

وقت ندادند ببویم گلی

قسمتم از گل فقط خار بود

فایده ی بود چه بودی که بُرد

هر که نبود زین ستد و داد سود

ساقی غم جام مرا دم به دم

بی خبر از مزه ی غم پُر نمود

هر که رود زودتر از بند تن

بخت خوشش را بباید ستود

فرصت "فریاد " نه بیش از دمیست

میشنوم گورکنان را سرود....

.

 

 

پ ن : نمیدانم که خدا میخوابد یا نه، اما میدانم مرگ فرصت این کار را ندارد...