منظومه خورشیدی

تقدیم به بانو «فرزانه جعفر زاده» که شعر ایشان،
الهام بخش این چند بیت شد.

🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻
منظومه خورشیدی
🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻

در مرکزِ این هستی، خورشیدِ درخشان است
بر گردِ رُخش چندین، سیاره ی گردان است

سیمای عطارد را، گرمیِ رُخش سوزد
شانه به کفِ ناهید، با زلفِ پریشان است

بعدی بتِ زیبایی، با نامِ زمین باشد
بر گِردِ زمین ماهی، با چهره ی تابان است

سیّاره ی ما همچون، فیروزه ی زیبایی
یک معجزه ی خلقت، در عالمِ امکان است

بر گِردِ زمین چرخد، آن ماه به طنّازی
با صورتِ سرخِ خود، مریخ پس از آن است

آن مشتریِ زیبا، سیّاره ی برجیس است
بر گردِ زحل دائم یک حلقه ی رقصان است

یخ های اورانوس و، نپتون همه چون الماس
این قصه ی زیبایی، از عهدِ نیاکان است

گر چه پلوتو گویا، سیاره نمی باشد
امّا به مدارِ خود، همواره شتابان است

منظومه ی خورشیدی، نامش بوَد امّا خود
پروانه صفت چرخان، گردِ رخِ جانان است

با دیده ی دل جانا، گر مُلکِ جهان بینی
اینها همه یک جلوه، از قدرتِ یزدان است

سلیمانی مقدم